کد مطلب:36050 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:184
«و آن را به اقرار به فنا ونیستی وادار كن» آنقدر باید فناء تن و نیستی حیات مادی را یاد كرد و آن را ذكر نمود كه تمام وجود انسانی مقر و معتقد به آن شود. دل انسان بر اثر حب دنیا و حیات مادی بزودی نمی پذیرد كه فانی خواهد شد باید آن را به اقرار واداشت كه البته با استمرار یاد فنا و نیستی زندگی ظاهری، طباعا به اقرار می آید و اگر دل و جان آدمی و قلب او مقر به فناء حیات شد دلبستگی ها بشدت تقلیل می یابد و رو به كاهش می گذارد و فساد و تباهی از میان جامعه رخت بر می بندد و جای خود را به صلاح و خوبی خواهد داد.
(و قرره بالفناء)